Kun je het nog bijhouden? Ik niet meer. Afgelopen zomer zijn mijn vrouw en ik wezen fietsen, vanaf Rosmalen door Limburg, België en Duitsland. Niet de meest gemakkelijke tocht. En ik ga het merken. Ik kon altijd goed aansluiten. Werd weinig tot niet gepasseerd. En dat versterkt je zelfbeeld. Maar er komen barsten in. Ik ga de boot missen. Ik word steeds vaker gepasseerd. Door al die e-bikers en fatbikers. Ik verlies de aansluiting. En ik merk wat het betekent om aan de rand terecht te komen. Het wordt eigenlijk een aanfluiting.
Ik moet denken aan onze wijk. Flitsend. Snel. Vandaag besteld, morgen in huis. Je ziet de bezorgbusjes voorbij schieten. Maar het zou zomaar kunnen dat wijkbewoners de aansluiting in de wijk missen. Het niet kunnen bijbenen. Het zou toch mooi zijn dat iedereen in de wijk gehoord en gezien wordt? Ongeacht wat je doet en wie je bent. Een wijk, die verbindt. Jongeren en ouderen.
Geef ik de moed op? Nee. We zijn op weg naar Kerst. Voor mij betekent dat, dat er Iemand is Die er op uit is, om steeds weer te verbinden. Die weet te verbinden, dat wat beschadigd is, gewond geraakt is. Dat dat met Kerst vanuit de Hoge een zichtbare en tastbare gedaante heeft gekregen. De geboorte van Jezus Christus. God Die in Jezus aansluiting zoekt bij de mens. De mens, die achterop dreigt te raken. Of die door z’n snelheid de bocht dreigt uit te vliegen. Ik zie het voor me, het beeld van de goede Herder. Jezus, Die de lammeren en de schapen, die niet mee kunnen komen, op Zijn schouder draagt. Die je een hand op de schouder legt om weer op te staan. Een duwtje in de rug geeft om weer verder te gaan.
En als wijkbewoners? Oog en hart voor elkaar. Kerst, verbindt niet alleen hemel en aarde, maar ook elkaar.
Zou dat Licht van Kerst geen verlichting geven? Ik stap vol goede moed weer op mijn fiets.
Wolter Stijf, wijkpastor CRUX, cruxwijkpastor@gmail.com
