Mijn vrouw en ik hebben sinds kort een andere auto. Na ruim 10 jaar en 400.000 km’s verder, de knoop doorgehakt. Maar wat een gedoe. Gelukkig zit er nog dat vertrouwde stuur in, evenals pedalen om de auto gaande te houden. Bij de aankoop ging zo’n 10 procent over de noodzakelijke rijfunctionaliteit, de rest van de tijd over elektronische toepassingen. Ik dacht, waarom zou ik nog achter het stuur kruipen, de auto redt zichzelf wel. Navigatie, verbonden met Bluetooth. Rij-corrigerende signalen. Inmiddels ben ik overal mee verbonden. En weten techbedrijven veel van mij. Ook het gaan naar de sportschool. Je logt in met je smartphone en je persoonlijke programma’s worden gestart. Ben ik inmiddels een dataleverancier en informatiebron geworden? Waar bedrijven aan verdienen? We pinnen, maar ondertussen wordt geadviseerd om contant geld in huis te hebben. Verbindingen zijn kwetsbaar en kunnen er zo uitliggen. Of losgetrokken worden. Nog los van het gehackt kunnen worden. Kortsluiting in de samenleving.
Ik word er onrustig van. Maar vind het voor mijzelf geruststellend dat God verbinding zoekt en onderhoudt. Van Zich laat horen, en me ziet als kwetsbaar mens. Niet als dataleverancier, om aan te verdienen. Dat kan weleens knetteren en vonken, wie zit nou op God te wachten? Dat verwacht God ook niet. Hij weet Zelf die verbinding tot stand te brengen en in stand te houden. Gezien worden als mens, door God geliefd.
Auto’s kunnen, ondanks elektronica, ontsporen. Apparatuur in het digitale betalingsverkeer kan er het zwijgen toe doen. Helaas, verbinding verbroken. Kortsluiting.
Maar God? In de lente kun je onder de indruk komen van het geurrijke en kleurrijke in de natuur. Onder de indruk komen van God de Schepper. Wie kan zoiets moois bedenken? En zou het zomaar kunnen dat we iets van God op het spoor komen. Duurzame verbinding.
Toch goed om dit even te hebben kortgesloten.
Wolter Stijf, wijkpastor CRUX, cruxwijkpastor@gmail.com